Lang geleden werd er over Mirlanda geheerst door koning Xylo. De man was rechtvaardig en goed voor zijn volk, niemand had iets te klagen en Mirlanda maakte goede tijden door.
Helaas was Xylo niet in staat om nakomelingen te verwekken en uiteindelijk kwam er door zijn dood een einde aan deze welvaart. Zijn broer, Wenix, kwam aan de macht. De twee konden niet meer van elkaar verschillen, Wenix werd gedreven door hebzucht en onder zijn macht leed de bevolking aan armoede en honger. Hij trouwde met een prachtige vrouw, Jasmine, zij schonk hem een tweeling. Twee prachtige meisjes die uiteindelijk over Mirlanda mochten gaan heersen.
De meisjes genaamd Daphné en Myrné groeide op in de welvaart en luxe van het kasteel. Ze werden opgeleid om over het land te heersen. Daphné leek veel op haar overleden oom, Myrné had meer trekjes van haar vader weg.
Nadat hun vader overleed brak de hel pas los, Daphné was er altijd vanuit gegaan dat ze samen met haar zusje leiderschap zou geven over het land. Alleen Myrné had andere gedachten daarover.
Een oorlog werd gestart en Daphné werd verbannen, samen met al haar volgelingen werd ze in onze wereld gegooid. Myrné had alleen nooit bedacht dat hierdoor de balans in Mirlanda verstoort zou worden. Langzaam aan begon het land te verdwijnen. De toegangspoorten naar onze wereld werden een voor een afgesloten en onbruikbaar.
Myrné heeft nog net op tijd Mirlanda kunnen verlaten met haar volgelingen. Wat er nu precies speelt in Mirlanda weet niemand want ze kunnen er niet naar terug.
In de wereld waarin ze nu met zijn alle zijn beland is hun magie minder krachtig. Nog steeds kunnen ze manifesteren en gebruik maken van hun element, alleen kost het veel meer moeite en kracht. Een tweede probleem ontstond toen duidelijk werd dat de mensheid niet zat te wachten op bovennatuurlijke krachten. Een hoop mensen van de bevolking van Mirlanda werden vervolgd als heks, andere stierven omdat ze gewoonweg niet konden overleven in onze wereld. De elfjes, centauers, draken, al deze wezens zijn uitgestorven in onze wereld. Of er nog een mogelijkheid is om ze terug te krijgen in Mirlanda weet niemand.
Toch was niet alle hoop verdwenen. Een aantal wezens wist zich goed aan te passen, ze leken al op de mensen dus opgaan in de menigte was voor hen gemakkelijker. Ze zijn anders dan wij, ze zijn misschien iets langer, net iets mooier, hebben een andere vorm oren, maar toch vallen ze niet extreem veel op. Behalve natuurlijk als ze hun krachten gebruiken.